شبکیه چشم مانند بقیه بخش‌های بدن به اکسیژن نیاز دارد تا زنده بماند. در صورتی که اکسیژن کافی به آن نرسد- برای مثال رگ‌های تغذیه‌کننده آن تنگ شوند- ممکن است نابینایی دائمی ایجاد شود.
بنابراین هر چه زودتر پزشکان دریابند که شبکیه چشم بیمار به اندازه کافی اکسیژن دریافت نمی‌کند، احتمال بیشتری دارند که بتوانند این مشکل را بهتر درمان کنند. اما به زودی ممکن است پزشکان بتوانند روبات‌های ریز قابل‌تزریقی را به درون چشم بفرستند که این اطلاعات را برای‌شان فراهم کند.
این پژوهشگران به سرپرستی پروفسور برادلی نلسون در انستیتو تکنولوژی زوریخ پیش از این روبات‌های میکروسکوپی ساخته بودند تا از آنها برای تحویل دارو یا برداشتن بافت جوشگاهی درون چشم استفاده کنند. این روبات‌ها درازای یک میلی‌متری و پهنایی یک سوم میلی‌متری دارند، و می‌توان آنها را از طریق مایع زجاجیه چشم از طریق میدان‌های مغناطیسی خارجی هدایت کرد.
این میکروروبات‌های پوشیده‌شده با رنگ فلورسانت با موفقیت در نمونه‌های آب با میزان گوناگون اکسیژن آزمایش شده‌اند. ایده این پژوهشگران این است که ابتدا این روبات‌ها را به درون مایع زجاجیه بفرستند، و بعد آنها را به سوی سطح شبکیه هدایت کنند. سپس یک پالس نور به درون چشم فرستاده می‌شود و پس از مدتی فلورسانس این روبات‌ها با میکروسکوپ از طریق مردمک قابل‌مشاهده است.
هنگامی که زمان خارج کردن این روبات‌ها فرا برسد، بار دیگر سوزنی به درون چشم فرستاده می‌شود و آنها را با کشش مغناطیسی از چشم خارج می‌کنند.
با اینکه روش‌های دیگری برای اندازه‌گیری میزان اکسیژن درون چشم در حال حاضر وجود دارد، پژوهشگران انستیتوی تکنولوژی سوئیس مدعی‌اند که این روش‌ها آنقدر حساس نیستند.
